Eran as seis da tarde do venres. O Festival Montenegro de Arte e Literatura estaba a piques de rematar. Todo acabaría coa entrega de premios dos certames de microrrelato e relato de terror.
Coa certeza dun fin próximo entramos e colocamos as bolsas que o alumnado de bacharelato de artes deseñara para o momento.
No salón de actos da Casa da Cultura estabamos só o equipo organizador pero o aire tiña xa o sabor metálico da inminencia. Os nosos corpos sentíano. As nosas olladas delataban o medo mastigado en silencio no interior de cadaquén.
As portas abriron entón e veciñanza, familias e alumnado entraron rodeándonos. Había xente, mesmo moita xente.
Cando a vicedirectora deu a benvida a anguria fíxose material. Percateime nese momento de que o medo ultrapasaba as miñas fronteiras e pousaba nalgunha das caras que estaban próximas a min. Desexaba que o momento non chegase nunca, que non tivese que ser eu unha daquelas olladas que ían subindo e espellando os meus temores na tortura. Con todo, o inevitable chegou e coa mención do meu nome vinme en pé, aproximándome autómata ao cadafalso.
Fronte a min, a espectación, o silencio e a escuridade.
Fun consciente da ansia que medraba nos poros da miña pel. Suábanme as mans, nas que se concentraba a humidade que escaseaba na gorxa.
Alguén avanzou cara a min coa ferramenta que me atormentaba. Sen piedade, achegouse e púxome na man un micrófono.
-É a túa vez, -dixo.
Só volvín respirar cando calaron os últimos aplausos do acto e se volveu abrir a porta pola que entrara o terror.
No hay comentarios:
Publicar un comentario